Hótel Saga: óstaður í tíma

er ljósmyndaverk sem var fangað á einum degi í Júlí 2021 þegar hótelið hafði staðið autt í átta mánuði. Verkið skoðar bygginguna frá hugmyndinni um órætt rými (Liminal Space). Óræð rými eru staðir sem eru á mörkunum, staðir sem við ferðumst í gegnum, staðir milli landamæra frá einum tilgangi til annars.
buy propecia online https://gaetzpharmacy.com/propecia.html no prescription

Hótel eru óræð rými. staður sem þú ferðast í gegn á ferðalagi á leiðinni eitthvað annað. Yfirgefin rými eru óræð. Rými eru alltaf byggð með tilgang í huga, án þess tilgang verður rýmið órætt.

Saga er stæðilegasta dæmið í Reykjavík um alþjóðlegan módernisma, stefnu sem lagði út með að frelsa mannkynið með því að útrýma tengingum við fortíðina og stað. Slíkar byggingar áttu að geta staðið hvar sem er óbundin symbólisma fortíðarinnar. Á yfirborðinu er lítið sem staðsetur Hótel Sögu í Reykjavík frekar en Tokyo eða Sagreb.

Þegar hún opnaði var Saga því dæmi um það sem Marc Augé kallaði óstað (non-place). Stað sem hefur hvorki tengingu við víðara samhengi, sögu né sjálfsmynd þess umhverfis sem það er í. Stað sem uppfyllir kröfur hins alþjóðlega ferðalangs um þægindi sem eru alltaf kunnugleg þó þau komi ekki frá einum stað eða samhengi. Þar fékkst Manhattan kokteill á barnum fyrir franska máltið á veitingastaðnum eftir að þú fékkst nýjustu hárgreiðsluna úr Vogue í kjallaranum. Óstaðir eru staðir viðskipta frekar en perónulegra tengsla.

En á sex áratugum varð Saga ódeilanleg umhverfi sínu og þessi stíll án samhengis varð samhengið okkar. Böll í Súlnasal, fermingar í ráðstefnusal tvö og afmæli á Grillinu sköpuðu persónulegar tengingar og tíminn, með því að líða, skapar alltaf fortíð. Þegar húsið stóð yfirgefið höfðu þær tengingar rofnað. Byggingin minnti mig á gamlar kirkjur sem höfðu breytt um tilgang og orðið leikhús eða næturklúbbur. Yfirborð lúxus og viðskipta án nokkurs til að njóta eða stunda. Staður án staðs né tíma.

Hótel Saga: Óstaður í Tíma skoðar stað sem gæti verið hvar sem er, hvenær sem er. Draumkennd ferð um fortíð án fortíðar sem þyrfti að vera þarna, þá.

Það var mjög lítið að gera þetta kvöld svo við sammæltumst um að hún kíkti í heimsókn til mín á vaktina. Ég fletti upp lausum herbergjum í móttökutölvunni, valdi eitt af handahófi, og bauð henni að koma þangað upp. Dyrnar lukust mjúklega upp undan snúningi master-lykilsins í beltinu. Herbergið ilmaði og gljáði, baðherbergið hafði verið sótthreinsað, rúmteppið var slétt og púðarnir lágu bústnir í kös. Júnísólin baðaði sviðið fallegum litum gegnum hálfgagnsæ gluggatjöld. Við undum okkur strax í að krumpa ábreiðuna en svo heyrðum við lykli snúið í skránni. Hún greip fötin og flúði inn á bað, ég hneppti upp í skyndi og opnaði svo dyrnar að innan. Eins og við var að búast var gestunum brugðið; hvaða úfni, gráklæddi drengstauli var eiginlega inni á herberginu þeirra? Í krafti nafnspjaldsins sem ég var með nælt við brjóstið bauð ég þau velkomin um leið og ég afsakaði mig og sagði þeim að það væri vandamál með herbergið. Þau gengu inn og lituðust um; hún greip tækifærið og laumaði sér út. Eða reyndi það. Hótelherbergi eru auðvitað ekki nema örfáir fermetrar og það fór því alls ekki framhjá þeim að stúlka skytist út af baðherberginu og hyrfi niður ganginn án þess að heilsa. Ég sagði þeim að þetta væri þerna hótelsins og reyndi að útskýra fyrir þeim – af grunsamlegum nákvæmnisskorti þess sem diktar upp skröksögur í beinni útsendingu – að vandamálið tengdist einmitt baðherberginu. Svo eyddi ég talinu, bauðst til að taka farangurinn þeirra og gekk með þeim út á ganginn. Ég bað þau um að bíða við lyftuna meðan ég skytist niður og græjaði nýtt herbergi. Með dúndrandi hjartslátt gaf ég mig fram við móttökuna og sagðist hafa rekist á fólkið á 638 og að það væri ósátt við herbergið sitt og vildi skipta; kannski eitthvað með að hafa útsýni til suðurs yfir á Reykjanes frekar en norður yfir gamla bæinn og Esjuna. Það voru sem betur fer næg herbergi svo það var lítið mál fyrir móttökustjórann að verða við því. Nýi lykillinn skar í sveitta lófana meðan ég beið eftir lyftunni. Hver tékkar eiginlega inn eftir klukkan tíu, spurði ég spegilmynd mína á leiðinni upp á sjöttu hæð. Hún hló bara og benti mér ásakandi á fingraförin sem var löngu kominn tími á að pússa af gyllingunni. Hurðin rann í sundur. Ég fylgdi unga parinu vandræðalegur að nýja herberginu sínu, bar inn töskurnar, afsakaði þetta vesen og óskaði þeim góðrar vistar. Undarlegt bros lék um varir þeirra beggja. Um leið og dyrnar féllu að stöfum óskuðu þau mér góðrar skemmtunar.

Atli Bollason

Pikkoló, porter og næturvörður, Hótel Sögu, 2000-2003